Na początku, kim był Robert Cochrane? Był to pseudonim pisarski Roya Bowersa, “sławnego” czarownika z tego samego okresu, w którym żyli Gardner, Valiente, Sanders i Sybil Leek – podczas wielkiego odrodzenia czarostwa w Brytanii. Jakkolwiek, Bowers wyróżniał się tym, że nie płynął wraz z falą Wicca, zamiast tego twierdził, że wywodzi się z rodziny praktykującej tradycyjne czarostwo w Anglii. Brał on aktywny udział w odrodzeniu czarostwa w Brytanii w 1960 roku, pisał artykuły do takich periodyków jak “The Pentagram” i “Psychic News” oraz brał udział w spotkaniach Witchcraft Research Association. Był też przyjacielem cenionych okultystów Williama Gray’a i Doreen Valiente, którzy należeli do jego kowenu, Klanu Tubal Kaina i oboje zostawili świadectwa tego jak potężne i efektywne były rytuały Cochrane’a.

Istnieje wiele legend wokół jego śmierci, ale faktem jest, że po tym jak żona Bowersa złożyła pozew o rozwód zaczął przejawiać oznaki niestabilności psychicznej i zdiagnozowano u niego depresję, na którą jego lekarz przepisał mu lit. Podczas Nocy Świętojańskiej, 23 czerwca Roy zażył śmiertelną mieszankę litu, belladonny i ciemiernika w celu popełnienia samobójstwa, zamiast tego wpadł w śpiączkę. Policja wezwana przez jego żonę odnalazła go leżącego w śpiworze na jego kanapie. Zmarł dziewięć dni później w szpitalu, dnia 9 lipca 1966 roku, w wieku 35 lat, nie wychodząc ze stanu śpiączki. Po jego śmierci wszystkie jego notatki zostały spalone przez jego brata. Nie pozostała żadna wzmianka o czarach w jego nekrologu.

Klan Tubal Kaina

Klan Tubal Kaina był kowenem Cochrane’a, który istniał w 1960 roku i jest nadal aktywny w innym wcieleniu wewnątrz dwóch różnych linii. Nazwa pochodzi z czasów, kiedy Bowers był kowalem, którego praktyka przesiąknięta była folklorem. Nazwał on swój kowen po Tubal Kainie, pierwszym kowalu i rzemieślniku. Odprawiali swoje rytuały głównie na zewnątrz, w szatach. Obchodzili Sabaty i Esbaty i czcili Boginię i Boga jako starożytne siły natury. Cochrane był zakochany w Białej Bogini Graves’a tak samo, jak w koncepcji Boskiego Króla. Znany był dla członków swojego kowenu z zamiłowania do zagadek i mistyfikacji nauk. Tradycyjnie, zazwyczaj używali stangu zamiast ołtarza; rozwidlonego, jesionowego kostura z wbitym żelaznym gwoździem w podstawę, udekorowanego w wieniec i skrzyżowane strzały. Jego rytuały były unikalne, efektywne i zostały zaadaptowane przez wiele współczesnych kowenów łącznie z innymi praktykami jego kowenu.

Narodziny 1734

Unikalną rzeczą dla Bowersa jest to, że w przeciwieństwie do innych osobistości ze świata czarostwa, on nigdy nie napisał książki, ani nie należał do więcej niż jednego kowenu. Stał się sławny przez swoją korespondencję jaką prowadził z młodym Amerykaninem, Joe Wilsonem, na rok przed swoją śmiercią. Z nauk i religijnej filozofii zawartych w listach Bowersa, Wilson utworzył tradycję 1734 w Stanach Zjednoczonych łącząc je z wiedzą jego pierwszego nauczyciela i Ruth Wynn-Owen z Y Plant Bran. 1734 zostało stworzone przez Josepha Wilsona i jest zupełnie odrębną tradycją względem Klanu Tubal Kaina. Nazwa jest zagadką Cochrane’a, jej rozwiązanie ma dać wiedzę o imieniu Bogini.

W swoim późniejszym życiu Wilson odsunął się od 1734 i skupił na uformowaniu grupy Toteg Tribe, bazującej na naukach szamanistycznych. Wilson zmarł w sierpniu 2004 roku pozostawiając wielu członków społeczności w żalu. Tradycja 1734 jest kontynuowana przez jego uczniów.

Współczesne tradycje bazujące na naukach Cochrane’a

Ponieważ Cochrane nie zostawił po sobie żadnych książek ani struktury tradycji, wielu ludzi i wiele grup użyło jego listów i artykułów do stworzenia swoich własnych tradycji bazujących na jego filozofii. Niektóre z tych tradycji to 1734 Wilsona, Antyczny Kościół Celtycki, 1734 Wicca (które jest oksymoronem, ponieważ Cochrane był głośnym przeciwnikiem tego ruchu), Briar Rose, a także autorzy na których filozofia i nauki Cochrane’a wpłynęły, jak: Nigel Jackson, William Gray, Robin Artisson i Peter Paddon. Z odrodzonego zainteresowania Cochranem w Stanach Zjednoczonych, John Evan Jones opublikował serię artykułów w Wielkiej Brytanii w periodyku The Cauldron prowadzonym przez Mike Howarda. Niedawno opublikował też kilka książek: dwie antologie z Howardem The Roebuck in the Thicket (antologia artykułów Cochrane’a i Jonesa z The Cauldron i The Pentagram) i The Robert Cochrane Letters, Witchcraft: A Tradition Renewed (ze słowem wstępnym napisanym przez Valiente), oraz Sacred Mask, Sacred Dance. Książki te i inne z tymi samymi wpływami formują podstawy wielu praktyk tradycyjnego czarostwa dzisiaj, i można rzec ujednoznaczniają lekcje tradycyjnego czarostwa, niektórzy więc mogliby pomyśleć, że istnieje tylko jedna tradycja, podczas gdy o ile dziedzictwo Cochrane’a jest zdecydowanie jednym z najsilniejszych wpływów, o tyle na pewno nie jedynym.