Collegium Magorum

Chociaż oczywiste jest, że nie możemy przetrwać bez natury, jasne jest również, że natura z pewnością by istniała, gdyby ludzkość zniknęła z planety. Jesteśmy częścią tego wszystkiego. Uznanie tego we wszystkim, co robimy, jest niezbędne dla osób praktykujących Sztukę. Natura jest manifestacją i ekspresją siły życiowej, Boskości. Życie jest wszechożywiającym duchem, wyrażającym się w niezliczonych, różnorodnych formach. Wszystko jest żywe, wszystko jest połączone i ostatecznie wszystko jest częścią Boskości. Ponadto, wszystko jest świadomością. Zmień swój stan świadomości, a zmienisz stan swojej istoty. Życie w harmonii z naturą przynosi nam harmonię z naszym prawdziwym Ja – naszym wewnętrznym duchowym Ja, które jest podstawową esencją tego, kim naprawdę jesteśmy. Jest to dokładne przeciwieństwo egocentrycznej jednostki, która jest ofiarą uwarunkowanych myśli i wychowania, które tak często stwarzają neurotyczną potrzebę konkurowania lub zaspakajania innych. Osoby skrajnie egocentryczne stają się ofiarami własnej chciwości. Właśnie to tak bardzo zraziło ludzkość, przeciwstawiając ją tej samej naturze, która leży u podstaw osobistej egzystencji. Stwarza to straszną nierównowagę, która na poziomie osobistym prowadzi do psychozy, chorób, bigoterii i wielu innych rzeczy, które dotykają współczesnych ludzi. Kiedy ta nierównowaga pojawia się w społeczeństwie, znajdujemy straszne warunki globalnej chciwości, korupcji biznesu i rządów oraz tyranii, nie mówiąc już o niszczeniu samego środowiska.

Tam, gdzie podejmuje się zobowiązanie, musi istnieć zaufanie, że z tą ufnością się je spełni. Obejmuje to zobowiązania do zachowania tajemnicy i poufności. Ten aspekt Sztuki odnosi się do rzeczywistości, że trzeba być wiernym swojemu słowu. W magicznych słowach wypowiedzianych w rytuale emanuje siła woli, która ma zmienić rzeczywistość. Tak powinno być we wszystkich aspektach życia. Dlatego prawdomówność i uczciwość są najważniejsze. Bez zaufania miłość nie może trwać długo. Miłość jest stanem radości, który istnieje, gdy pojawia się prawdziwa harmonia. Odnosi się to do harmonii z naturą. Nie da się jednak ufać i kochać ślepo lub bezkrytycznie. Robienie tego jest otwieraniem się na złudzenie, jak również na możliwe wykorzystanie przez innych, którzy mogą nie być tak rozwinięci lub wyznawać tych samych wartości. Na zaufanie, a tym samym na miłość, trzeba sobie zapracować. W związku z tym stwierdzenie „doskonała miłość i doskonałe zaufanie” spotykane w niektórych kręgach jest idealnym odniesieniem do tych, którzy zasłużyli na ten stan. Użycie tego terminu sugeruje, że rzadko można czynić magię z tymi, którym się nie ufa. Sama fraza prawie na pewno stała się ważna, w czasach prześladowań, ponieważ absolutne zaufanie było niezbędne do przetrwania. Niestety, wiele współczesnych kręgów Wiccan zdeprecjonowało tę prostą frazę jako środek domagania się ślepego zaufania i miłości od potencjalnych zwolenników i wtajemniczonych, bez zapracowania na nie w pierwszej kolejności. To oczywiście stoi w bezpośredniej sprzeczności z istotą pierwotnego znaczenia tej zasady.

Jest to przeciwieństwo nie dumy, ale próżności. To normalne i zdrowe być dumnym z siebie i swoich osiągnięć. Jednak stawianie się ponad wszystkimi innymi jest jednocześnie osądzaniem i samourojeniem. Akceptacja reinkarnacji szybko uświadamia, że ​​większość ludzi, miejmy nadzieję, porusza się w postępie ewolucji. Niektórzy są bardziej zaawansowani niż inni. Wraz z tym zrozumieniem przychodzi wiedza, że ​​kiedyś my również byliśmy z dużym prawdopodobieństwem w podobnym stanie rozwoju jak ci, którzy obecnie nie wydają się być rozwinięci. Sztuka uczy przede wszystkim, że trzeba dbać o siebie i swoje potrzeby. Nie możesz pomagać innym, dopóki twoje życie nie będzie uporządkowane. Chociaż na pierwszy rzut oka może się to wydawać samolubne, jest odwrotnie. Jest to raczej stan zrozumienia, który może pomóc innym, którzy naprawdę mogą tego potrzebować, właśnie dlatego, że rozumiemy i jesteśmy świadomi własnych potrzeb. W zgodzie z tą zasadą idzie proste zalecenie: „Nie chwal się, ponieważ jest to jeden z najszybszych sposobów na utratę mocy”.

To naturalne, że po pokorze musi nastąpić tolerancja dla innych. Istnieje wiele sposobów patrzenia na rzeczywistość i wiele ścieżek, którymi trzeba podążać. Nie ma „jednej prawdziwej i jedynej” filozofii, religii ani sposobu życia. Droga Sztuki nie jest dla każdego. W związku z tym ci, którzy praktykują tę Sztukę, rozpoznają mądrość w wielu ścieżkach. Mimo to, zdają sobie oni sprawę, że jest wielu, którzy mogą mieć zniekształcone rozumienie poglądów, które zostały stworzone przez garstkę manipulujących, kontrolujących i żądnych władzy jednostek, dla których nie liczy się duchowe dobro aspiranta. Ci, którzy praktykują Sztukę rozpoznają Mądrość, gdy jest prezentowana, ignorancję, gdy się pojawia, głupotę, gdy jest demonstrowana, oraz manipulacyjne podbudowy tych, którzy nie szukają niczego poza dominacją i kontrolą nad innymi. Być może dlatego, że Sztuka stała się ofiarą nietolerancji, możemy najlepiej rozpoznać ludzkie motywy i wiedzieć, jak tolerować różne zachowania. Ignorancja, głupota, manipulacja i nietolerancja prawie zawsze pojawiają się w obraźliwych i bigoteryjnych czynach, a także w języku. W historii Czarostwa ta nietolerancja wobec Starej Religii przejawiała się w fizycznych aktach przemocy. Osobiście uważam, że opis Sybil Leek jest trafny i pomocny: „Na każdy akt agresji mamy też środki, które nie wymagają zadawania obrażeń fizycznych; to z powodu naszej doskonałej wiedzy na temat praktyk magicznych możemy sobie pozwolić na tolerancję, a nawet uśmiechanie się do aktów agresji.”

Wraz z uświadomieniem sobie, że istnieje więcej niż jedna ścieżka i więcej niż jeden pogląd na rzeczywistość, przychodzi zasada uczenia się. Wszyscy jesteśmy w stanie ewolucji i rozwoju. Nauka jest ciągłym, niekończącym się procesem. Widać to w samej Sztuce. William Gray wskazuje, że poganie, których spotkał w Walii, mieli oczywiste tradycje sięgające zamierzchłej przeszłości. Mimo to, z biegiem czasu, wcielili do swoich praktyk aspekty magii rytualnej, rozpoznając w nich odpowiednią metodę. ​​Czarownica używa wszystkiego, co dla niej działa. To, że Hermetyzm, jako bezpośrednie odgałęzienie nauk starożytnego Egiptu, jest zgodny z europejskimi tradycjami pogańskimi jest ważne. Podobieństwa między tymi nurtami wzbogacają się nawzajem, tworząc równowagę między Zachodnimi Misteriami jako całością.

Motywem przewodnim każdej z wartości jest prowadzenie zrównoważonego życia. To prawie podkategoria życia w zgodzie z naturą. Różnica polega na utrzymywaniu równowagi we własnym życiu. W Sztuce nie ma dogmatów ani poczucia grzechu. Oczekuje się, że będziemy żyć w pełni i zgodnie z własną wewnętrzną naturą. Jednak niczego nie należy robić w nadmiarze. Równowaga w życiu jest niezbędna do zdrowego, szczęśliwego życia. Więc jeśli ktoś chce pić, jeść i kochać się, nie ma nic w Sztuce, co by tego zabraniało. Wszystko, co należy zachować, to zrównoważony i zdrowy styl życia. Sztuka zaczyna się od poznania i zrozumienia siebie, wolnego od złudzeń. Trzeba być wiernym sobie, znać siebie, żyć w harmonii z prawdziwym ja, a nie jako ofiara samooszukiwania się i egocentrycznego, uwarunkowanego myślenia.

Osoba zaangażowana w Sztukę przyjmuje również rzeczywistość reinkarnacji, postrzegając każde życie jako wielką przygodę, którą należy doświadczyć, przeżyć i cieszyć się nią. Dzięki temu człowiek uczy się i akceptuje odpowiedzialność, która wynika z ciągłego, niekończącego się wzrostu, ewolucji i rozwoju duchowego, jednocześnie widząc połączenie wszystkiego, co jest. W istocie Wszechświat żyje i świadomie doświadcza siebie przez nas – podczas gdy my jesteśmy częścią żywej świadomości Wszechświata, która ciągle się zmienia i ewoluuje poprzez życie po życiu. Uświadomienie sobie, że życie jest nieustanną procesją wzrostu i rozwoju, którego należy doświadczać i cieszyć się nim w wielkim cyklu powrotu, znajduje się w sercu Sztuki i wszystkich Zachodnich Ezoterycznych Tradycji Misteryjnych.